Ineens is het zover. De was ligt bij voorkeur naast de wasmand in plaats van erin. Wat je zegt wordt overwegend beantwoord met opgetrokken wenkbrauwen of uitspraken als ‘doe niet zo cringe’. Als het je überhaupt lukt om contact te maken met iemand die urenlang scrollend op de bank ligt. Inderdaad: de puberteit van je kind is aangebroken. Als ouders is dat zeker even wennen en meestal kun je met mildheid en begrip naar je zoon of dochter kijken. En toch…soms vraag je je af of het er allemaal echt bij hoort.
Want is ze nou gewoon sportief bezig of gaat al dat trainen een beetje te ver? En waarom zie ik zijn vrienden nooit meer? Is het normaal dat ze de hele dag moe op haar bed hangt? Lacht ze eigenlijk nog wel eens? En waarom haalt hij ineens alleen nog maar onvoldoendes? Als ouders weet je lang niet altijd wat er in het hoofd van je kind omgaat. Is er misschien toch meer aan de hand?
Veranderingen en onzekerheid
De puberteit is immers een ingewikkelde levensfase. Je weet vast zelf nog hoe het voelde? Je lijf verandert, maar ook je blik op de wereld om je heen. Je gaat op zoek naar je identiteit, knoopt nieuwe relaties aan of maakt je los van je bekende omgeving. Je moet belangrijke keuzes maken op het vlak van je studie. Ondertussen ben je hyperbewust van jezelf en kijk je goed wat de rest doet en of je daar nog wel tussen past. Daar hoort veel onzekerheid en eenzaamheid bij. Veel pubers maken een behoorlijke worsteling door. Een worsteling die ze meestal niet met hun ouders delen.
Wanneer iemand zoveel last krijgt van zijn of haar gevoelens dat gewoon deelnemen aan het dagelijkse leven (te) moeilijk wordt; dan is er meer aan de hand. Dus als jouw kind niet meer naar school wil of kan, zich erg terugtrekt in een eigen wereld of andere problemen ontwikkelt, is het tijd om snel aan de bel te trekken. De meeste psychische klachten ontstaan namelijk op jonge leeftijd; overwegend in de puberteit. Juist omdat er dan zoveel veranderingen plaatsvinden. Als ouders kun je niet anders dan proberen om in verbinding te blijven. En er zijn als het echt niet goed gaat.
Wat kun je doen?
Openheid is belangrijk: praat veel met je kinderen over hoe je je voelt. Laat ze merken dat het normaal is om je een periode niet OK te voelen. En dat niemand het perfecte social media-plaatje benadert. Geef ze de zekerheid dat ze altijd ergens terecht kunnen. En als dat thuis ingewikkeld is, dan kan een familielid of iemand op school ook een goede optie zijn. Ook zijn er fijne organisaties waar jongeren gratis en anoniem hulp kunnen vinden bij andere jongeren. Bijvoorbeeld bij de inloopcentra van @ease (www.ease.nl), één van de organisaties die aangesloten zijn bij www.jongerenhulponline.nl of het online therapieplatform van ENYOY (www.enyoyonderzoek.nl). Is dat niet voldoende, dan kun je samen met de huisarts op zoek naar meer hulp. Bijvoorbeeld via enkele gesprekken bij de POH-GGZ of je vraagt een doorverwijzing naar een psycholoog bij een GGZ-organisatie in de buurt. Heb je geen zin in een wachtlijst of kun je niet langer wachten? Dan kun je uiteraard snel goede hulp vinden bij de gecertificeerde vrijgevestigde psychologen van www.psycholoog.nl. Gemakkelijk, snel en bij jou in de buurt. Bij twijfel, WEL doen! Wanneer je er op tijd bij bent, kun je de psychische klachten van je kind namelijk goed aanpakken.
